Καθ’ όλη την διάρκεια του φεστιβάλ θα υπάρχει πάγκος με το έντυπο υλικό του σχολείου μας καθώς και παιδαγωγικό υλικό.
Ένα μικρό μαύρο ψαράκι θέλει να κολυμπήσει ενάντια στο ρεύμα για να βγει στην ανοιχτή θάλασσα. Αλληγορικό παραμύθι του ιρανού λογοτέχνη Samad Behrangi.
Δραµατοποιηµένη αφήγηση στα ελληνικά από το Μικρό Δέντρο, µε µετάφραση στα φαρσί και τα αραβικά.
Στην εκδήλωση θα γίνει παρουσίαση του παιδαγωγικού εγχειρήματος “Το μικρό δέντρο”, θα πραγματοποιηθεί προβολή με ντοκουμέντα παιδικών συνελεύσεων και θα ακολουθήσει συζήτηση.
Στο ξύλο κοπής εξασκούμαι χρησιμοποιώντας αληθινά εργαλεία
Βλέπω τα υλικά ή το μείγμα να αλλάζουν από υγρά σε στερεά ανάλογα με τη θερμότητα ή την ψύξη
…ή στη συγκεκριμένη περίπτωση απο υγρό σε γελοειδές (ζελέ και δη φρουί ζελέ)
Μαθαίνω να εμπιστεύομαι τα χέρια μου , τα μάτια μου , την κανάτα δοσομετρητή και τη μύτη μου!
Το μείγμα της σοκολάτας διαφέρει από αυτό του φρουί ζελέ, είναι παχύρευστο.
Καθαρίζω τον πάγκο μαγειρικής και περιμένω να παγώσει το γλυκό
“Πρώτο, είναι πάντοτε καλύτερα να λέμε σ’ ένα παιδί-αντί:’Να το κάνεις μ’ αυτό τον τρόπο’-’Πόσοι τρόποι νομίζεις ότι υπάρχουν για να κάνεις κάτι; Δεύτερο, είναι πάντοτε καλύτερα ν’ αφήνουμε τα παιδιά ν’ ανακαλύπτουν, χάρη στον πειραματισμό, τα λάθη, την μίμηση, ποιοι από τους πιθανούς τρόπους να κάνουν κάτι είναι οι καλύτεροι- κι όταν λέμε οι καλύτεροι εννοούμε γι’ αυτά τα ίδια. Ακόμα όμως κι αν τα παιδιά υιοθετούν τον δικό μας τρόπο, θα πρέπει να τα αφήνουμε να ενεργούν και με τον δικό τους.” Τ. Χολτ Πως να μαθαίνουμε τα γράμματα 1979, 177
Παιδική συνέλευση
Για να λαμβάνονται σοβαρά υπ’ όψιν οι ανάγκες, οι επιθυμίες, αλλά και οι προβληματισμοί των παιδιών φροντίζουμε να υπάρχει ο κατάλληλος χώρος και χρόνος για να εκφράζονται τα παραπάνω. Κάθε μέρα λοιπόν γύρω στις 11 π.μ. συμβαίνει η παιδική συνέλευση, το συλλογικό όργανο της λήψης αποφάσεων των παιδιών. Τα παιδιά εξέφρασαν την ανάγκη τους να επικοινωνήσουν με τους παλιούς συμμαθητές τους (ερέθισμα-πρόταση), έτσι λοιπόν παιδιά και συνοδοί συναποφασίσαμε (συνδιαμόρφωση-υλοποίηση) να τους στείλουμε προσκλήσεις για επόμενη εκδρομή. Όμως πόσοι τρόποι υπάρχουν άραγε να γίνει αυτό; Μια νέα γωνιά ξεκίνησε να στήνεται στο σχολικό περιβάλλον με φακέλους αλληλογραφίας, γραμματόσημα και αφίσες του ταχυδρομείου. Τα παιδιά ετοίμαζαν τα ατομικά και τα συλλογικά τους γράμματα σε φίλους, παλιούς συμμαθητές, γονείς, συγγενείς ακόμα και στους εαυτούς τους. Οι φάκελοι γέμισαν με ζωγραφιές, κατασκευές και μηνύματα. Ερωτήσεις άρχισαν να ξεπηδάνε από την παραπάνω δραστηριότητα. Που ξέρει ο ταχυδρόμος που μένει η φίλη μου; Γιατί το γραμματόσημο έχει εικόνα; Πως κολλάει το γραμματόσημο; Αν δεν ξέρω να γράφω δεν μπορώ να αλληλογραφήσω; (Παιδαγωγικό πλαίσιο Μικρού Δέντρου 2014, Παιδική συνέλευση)
Γραφή και ανάγνωση
Αφορμές για να πειραματιστούν τα παιδιά με την γραφή και την ανάγνωση υπάρχουν καθ’ όλη την διάρκεια της παιδαγωγικής διαδικασίας μέσα σε ένα προετοιμασμένο περιβάλλον, αφού για μας είναι ένας άλλος τρόπος επικοινωνίας συναισθημάτων και ιδεών που μέσα από αυτόν ενσαρκώνεται η πράξη. Για παράδειγμα οι πρώτες απόπειρες γίνονται όταν τα παιδιά θέλουν να γράψουν το όνομα τους πάνω στην ζωγραφιά τους ή να γράψουν μια κάρτα για τους γονείς τους ή μια πρόσκληση σε κάποιον/α φίλο/η τους ή να τοιχοκολλήσουν μια ανακοίνωση. Άλλα σημεία που προκύπτει το ζήτημα της γραφής είναι στην παιδική συνέλευση, όπου κρατάμε απαραιτήτως πρακτικά. Το πρώτο βιβλίο των πρακτικών ξεκίνησε με την Ν. (5 χρονών) να θέλει να γράψει ότι “αυτά που λέμε στην συνέλευση είναι πολύ σημαντικά”. Έτσι λοιπόν μέσα από το βίωμα και το προσωπικό κίνητρο προκύπτουν οι πραγματικές ανάγκες (Παιδαγωγικό πλαίσιο Μικρού Δέντρου 2014, Γλώσσα).
Εκδρομή
Όταν λοιπόν ολοκληρώθηκε η διαδικασία προτάθηκε στην παιδική συνέλευση η επίσκεψη στο ταχυδρομείο της γειτονιάς μας. Γονείς, παιδιά και συνοδοί πήραμε το αστικό λεωφορείο, επισκεφτήκαμε και ξεναγηθήκαμε στο χώρο και φυσικά ταχυδρομήσαμε τα γράμματα στο κίτρινο μεγάλο σιδερένιο κουτί. Ξεκινήσαμε από τον γκισέ αγοράζοντας τα γραμματόσημα εσωτερικού και εξωτερικού, παρατηρήσαμε τις εικόνες τους και τα μηνύματα που μεταφέρουν τα ίδια τα γραμματόσημα, τα κολλήσαμε πάνω δεξιά στον φάκελο, ενημερωθήκαμε για τον ταχυδρομικό κώδικα, και με το σκαμπό μας (αφού δεν υπάρχουν κουτιά στο ύψος των παιδιών) τα παιδιά φτάσανε το κίτρινο κουτί και ρίξανε τους φακέλους τους, επειτα ήρθε η ταχυδρόμος άνοιξε το κουτί και τα ετοίμασε όλα για αποστολή. Λίγες μέρες μετά όλοι και όλες αρχίσαμε να παίρνουμε τις απαντήσεις στα γράμματα. Η γωνιά του ταχυδρομείου είναι πλέον σταθερή και πολύ επισκέψιμη στο σχολικό μας περιβάλλον.
Επιρροές
Ο Celestine Freinet (1896-1966) ξεκίνησε να συνθέτει τα χαρακτηριστικά της “λαικής παιδαγωγικής” την δεκαετία του ‘20, έτσι προτείνει να μπει στα σχολεία η τυπογραφία, η διασχολική αλληλογραφία και τα συμβούλια των μαθητών. Με αυτές τις καινοτόμες προτάσεις τα παιδιά πρόκειται να μάθουν να γράφουν και να διαβάζουν βάσει των προσωπικών και των συλλογικών ενδιαφερόντων τους, δηλαδή να αποτυπώνουν τις προσωπικές τους ιδέες. Μέσα λοιπόν από την ελεύθερη έκφραση τα παιδιά επικοινωνούν και κατανοούν τον εαυτό τους και τον κόσμο που τους περιβάλλει. Βέβαια η γραφή και η ανάγνωση είναι το μέσο, αφού ο σκοπός είναι η ελεύθερη και μη λογοκριμένη έκφραση. Έτσι, και στο Μικρό Δέντρο για να καταφέρει ένα παιδί να επικοινωνήσει με κάποιο άλλο που βρίσκεται μακριά, το πρώτο στάδιο είναι να στείλει μια ζωγραφιά, το δεύτερο να γράψει το όνομα του στο φάκελο σαν αποστολέας, και το τρίτο να καταφέρει να αποτυπώσει το μήνυμα με γράμματα. Με αυτόν τον τρόπο η γραφή γίνεται κίνητρο και μέσο κι όχι αυτοσκοπός του αναλυτικού προγράμματος. Το παιδί λοιπόν δεν θα μάθει την γραφή μέσα από την αντιγραφή των σχολικών κειμένων ή την υπαγόρευση του δασκάλου (όλοι και όλες θυμόμαστε τα τετράδια αντιγραφής ή τις ασκήσεις ορθογραφίας σαν μια ανιαρή παπαγαλία χωρίς προσωπικό κίνητρο), αλλά τα ίδια καθορίζουν το περιεχόμενο της γραπτής έκφρασης, και σίγουρα ο παραπάνω τρόπος δημιουργεί το κίνητρο για να συνεχίσει κανείς να εκφράζεται με κριτική αντίληψη και συνείδηση.
Ο C. Freinet στο άρθρο του “Το αστικό” σχολείο υποστήριξε πως: “…οι μεγάλοι παιδαγωγοί υπήρξαν ένθερμοι επαναστάτες που ενδιαφέρονταν κυρίως για την ανάπτυξη του παιδιού με την κοινωνική και ανθρώπινη έννοια…”(C. Freinet, Το αστικό σχολείο 1979, 330). Τα πολιτικά και παιδαγωγικά χαρακτηριστικά του κινήματος Freinet, αν βέβαια είναι εφικτός ο διαχωρισμός μετά την παραπάνω παραδοχή είναι: η εμπλοκή των γονιών στην οργάνωση του σχολείου, η δημοκρατική αυτοδιοίκηση των μαθητών,το αντιπολεμικό πρόταγμα, η σχολική εφημερίδα, η αλληλογραφία και το τυπογραφείο, η συνεργατική μάθηση μέσα από τα ενδιαφέροντα των παιδιών, η παιδαγωγική της εργασίας (χειρωνακτική εργασία-κατασκευή προϊόντων) και η εισαγωγή της τέχνης και της τεχνολογίας στην εκπαίδευση, τα αυτοδιορθούμενο υλικά (δοκιμή και λάθος), και η μέθοδος του περιβάλλοντος ή βιωματική μάθηση.
Σκοπός του άρθρου δεν είναι η λεπτομερειακή ανάλυση της παιδαγωγικής του Freinet (Το Μικρό Δέντρο 2016, Η ζωή και το έργο του Σελεστέν Φρενέ), αλλά το πώς προσπαθούμε να ενσωματώσουμε την παιδαγωγική του στις σημερινές κοινωνικές συνθήκες. Μέσα από το άρθρο θέλουμε να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας από την εκδρομή του ταχυδρομείου. Ακόμη να δημιουργήσουμε ένα ενδιαφέρον για το πώς συνοδεύω τα παιδιά στην πόλη, αλλά και πώς η ίδια η πόλη είναι ένα πεδίο παιδαγωγικής δράσης. Αν όμως υπάρχει ενδιαφέρον για περαιτέρω μελέτη ενδεικτικά προτείνουμε:
J. Houssaye, Δεκαπέντε παιδαγωγοί, Μεταίχμιο 2000
Σ. Φρενε, Το σχολείο του λαού, Οδυσσέας 1977
Ν. Μπαλής, Η ιδεολογία της εκπαίδευσης και η μάθηση της ελευθερίας, Καστανιώτη 1979
Σύγχρονα θέματα, Τεύχος 99, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2007
Στο νησί της αλφαβήτου, Τεύχος 7, Ελευθεριακή κουλτούρα 2001
Το μικρό δέντρο 2016, Η ζωή και το έργο του Σελεστέν Φρενέ https://alliotikosxoleio.espivblogs.net/files/2016/04/%CE%A6%CF%81%CE%B5%CE%BD%CE%AD-%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CF%8C-%CE%94%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF-1.pdf
Το σκασιαρχείο παιδαγωγική ομάδα https://skasiarxeio.wordpress.com/
Το Μικρό Δέντρο 11/2/2017
και μερικές στιγμές…
όλοι/ες μαζί στο αστικό λεωφορείο
γραμματόσημο εσωτερικού
απαραίτητο εργαλείο-σκαμνάκι βοηθός
στην τελική ευθεία της ταχυδρόμησης
τυπώθηκαν από την τυπογραφική κολλεκτίβα Druck!
για την οικονομική ενίσχυση του Μικρού Δέντρου
και διατίθενται με ελεύθερη συνεισφορά
μπορείτε να τα βρείτε στα εξής σημεία:
Ηρώδου Αττικού 4 (Άνω Λαδάδικα), Θεσσαλονίκη
Αλ. Σβώλου 28, Θεσσαλονίκη
Βενιζέλου και Βασ. Ηρακλείου 18,
…και μια ομάδα γεννιέται…
Στην παιδική συνέλευση τα παιδιά εξασκούνται στο να εκφράζουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους χρησιμοποιώντας το λόγο, να τις υλοποιούν και να τις συλλογικοποιούν όπου είναι εφικτό. Για να κατανοήσουμε τους τρόπους με τους οποίους παίρνουμε αποφάσεις και στη συνέχεια τις υλοποιούμε με τις δικές μας δυνατότητες, βρίσκουμε απαραίτητο αυτές να έχουν μια συνέχεια και μια συνέπεια.
Όλο αυτό βέβαια, εάν και εφόσον η προτεινόμενη δραστηριότητα είχε ενδιαφέρον, εάν η διαδικασία ήταν δημιουργική και την ένιωσαν έτσι τα μέλη της ομάδας.
Όπως και στην πρώτη οργανωμένη μέρα ζαχαροπλαστικής, έτσι και τώρα, το ενδιαφέρον των παιδιών υποστηρίχτηκε από τους ενήλικες μέσω κάποιων κοινών κατακτημένων εργαλείων. Έτσι, ένα από τα θέματα επόμενης παιδικής συνέλευσης ήταν η δραστηριότητα της ζαχαροπλαστικής. Να πούμε πως περάσαμε, πως νιώσαμε, τι σκεφτόμαστε για αυτήν, αν θέλουμε να ξαναδοκιμάσουμε. Και βέβαια θέλουμε να ξαναδοκιμάσουμε. Μέσα από τη ζαχαροπλαστική χρησιμοποιούμε καινούρια υλικά και εργαλεία, πειραματιζόμαστε με τη θερμότητα και την επίδραση της σε κάποια συστατικά, εξασκούμε τις δεξιότητες μας στον υπολογισμό των ποσοτήτων και τελικά δημιουργούμε κάτι ιδιαίτερα νόστιμο που τρώγεται κιόλας!
Αυτή τη φορά η απόφαση ήταν κρέμα βανίλια. Έτσι συγκεντρωθήκαμε, ενδιαφερόμενοι/ες, συγκεντρώσαμε τα υλικά μας και τα εργαλεία και ξεκινήσαμε το μαγείρεμα. Μαζί με την κρέμα έδεσε και μια μικρή νέα ομάδα. Από αυτούς και αυτές που βρήκαν προσωπικό κίνητρο και ενδιαφέρον να ασχοληθούν σε συνέχεια με αυτή τη δραστηριότητα.
Όταν το γλυκό ήταν έτοιμο να μπει στο ψυγείο πήραμε λίγο χρόνο για να συζητήσουμε για το επόμενο γλυκό. Το βασικό ερώτημα ήταν :
Μπορούμε εμείς που μαγειρέψαμε αυτά τα γλυκά να αποφασίζουμε για το επόμενο? Είναι θέμα της μεγάλης παιδικής συνέλευσης ή θέμα της καινούριας μικρής ομάδας μας?
Μέσα από κάποιους κύκλους φάνηκε η διάθεση να αποφασίζουμε κάθε φορά για το επόμενο γλυκό όσοι/ες ασχοληθήκαμε με το προηγούμενο.
Βάση αυτής της απόφασης , την επόμενη φορά θα συναντηθούμε για να φτιάξουμε ζελέ από φρούτα.
Γεια στα χέρια μας!
τα υλικά και τα εργαλεία μας
και μερικές στιγμές από τη διαδικασία
Το σχολείο είναι το έξω
“Κι ακόμα, όσο στερούμε στο παιδί το δικαίωμα για αυτοδιάθεση δεν μπορούμε καν να υπολογίσουμε τις δυνατότητες του.”Ρ. Φάρσον, 1983, 37
Ποιός αποφασίζει σε ποιά ηλικία θα μάθουμε τι; Ποιός αποφασίζει πότε διδάσκεται η ιστορία και η αρχιτεκτονική στο αναλυτικό πρόγραμμα του σχολείου; Δεν μπορεί ένα παιδί στα τέσσερά του χρόνια να ενδιαφερθεί για την μνήμη που φέρει ο τόπος που μεγαλώνει; Η αυτοοργάνωση και η συνδιαμόρφωση είναι αποκλειστικά δικαιώματα των ενηλίκων;
Για να αντιληφθεί κανείς την ακαταλληλότητα των πόλεων για τα παιδιά (σπίτι, μέσα μεταφοράς, δημόσιοι χώροι) δεν έχει παρά να κοιτάξει γύρω του. Όλα είναι φτιαγμένα για αρτιμελείς, υγιείς ενήλικες. Έτσι οι διαχωρισμοί και οι επακόλουθοι αποκλεισμοί δεν είναι μόνο ως προς της αναπηρία, τη φυλή, το φύλο, την τάξη αλλά και προς την ηλικία. Κατά τ’ άλλα υπάρχουν «ειδικοί» χώροι (με κάγκελα και πόρτες), όπου μαζεύουν οι ενήλικες τα παιδιά τους και απομονώνονται από αυτά.
Το ότι τα παιδιά μαθαίνουν μόνο μέσα από το σχολείο και μόνο από τον δάσκαλο είναι μια κοινή παραδοχή όχι μόνο του αρμόδιου υπουργείου, αλλά και της συντριπτικής πλειοψηφίας στην κοινωνία των ενηλίκων. Το παραπάνω δεν έχει παρά μόνο ένα σκοπό· να διαφυλάξει το υπάρχον σύστημα και τις παραδόσεις αυτού. Οι Ι. Ίλλιτς, Τ. Χολτ, Π. Γκούντμαν και μια σειρά Αμερικάνων μεταρρυθμιστών της εκπαίδευσης, που ανήκαν στο κίνημα της αποσχολειοποίησης, υποστήριξαν ό,τι το σχολείο είναι το έξω, δηλαδή η κοινωνία.
Μια μέρα στην παιδική συνέλευση του σχολείου μας ο Γ. (3 χρονών) μίλησε για το πόσο του αρέσουν τα καράβια. Αυτό λοιπόν το μοίρασμα άγγιξε και τα υπόλοιπα παιδιά, αφού μετά το τέλος της συνέλευσης Ο Φ. (4 χρονών) παρουσίασε το έργο του με τίτλο «Το καράβι». Την επόμενη μέρα στην συνέλευση ο πίνακας ανακοινώσεων της συνέλευσης γέμισε με ζωγραφιές και κατασκευές με θέμα το καράβι. Αρχίσαμε να μελετάμε τα βιβλία που έχουν σχέση με το θέμα, στο «μαλακό» δωμάτιο το συμβολικό παιχνίδι είχε αυτό το θέμα, αλλά και οι μεταμφιέσεις επηρεάζονταν από αυτό. Παντού στο περιβάλλον υπήρχε το ζήτημα καράβι. Οι συνοδές ενισχύσαμε το ζήτημα φέρνοντας στην παιδική συνέλευση τέσσερις φωτογραφίες από το λιμάνι: το παλιό τελωνείο, ένα γερανό, ένα ρυμουλκό και ένα επιβατικό πλοίο. Άμες, λοπόν, πήραμε απόφαση στη συνέλευση να πάμε εκδρομή στο λιμάνι. Οι συνοδές προετοιμάζοντας την εκδρομή αυτή ανακαλύψαμε πως δεν υπάρχει κανένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα ή μουσείο σε μια πόλη που κάποτε είχε ένα πολύ δραστήριο λιμάνι. Έτσι ξεκίνησε μια ερευνητική διαδικάσια από όλη την σχολική κοινότητα παιδιά και συνοδοί. Πότε χτίστηκαν οι αποθήκες και το κτίριο του τελωνείου στο λιμάνι; Ποιές υπηρεσίες λειτουργούν σήμερα; Πόσους τόνους μπορούν να μεταφέρουν οι γερανοί; Πόσα επιβατικά και φορτηγά πλοία υπάρχουν στο λιμάνι; Γιατί περνούσε ο σταθμός των τρένων από εκεί;
Ξεκινήσαμε την ξενάγηση από τον γκισέ των εισιτηρίων, ανακαλύψαμε πού αράζουν τα πλοία και πού δένουν τα ναυτικά σχοινιά, συζητήσαμε για το παλιό τελωνείο την ιστορία και την αρχιτεκτονική του, ακολουθήσαμε τις εγκατελειμενες γραμμές του τρένου και βρεθήκαμε μπροστά σε ρυμουλκά και γερανούς. Τέλος, ρίξαμε τα καραβάκια από ινδο-καρυδότσουφλο και ένα μπουκάλι με μυνήματα στο θερμαϊκό. Ο ενθουσιασμός ήταν συλλογικός αφού παιδιά, γονείς συνοδοί ανακαλύπταμε τις απωτυπωμένες μνήμες του λιμανιού της Σελανίκ[1]. Και πως κάποτε στις αρχές του 20αι. το λιμάνι αυτό ήταν από τα πιο βασικά των Βαλκανίων και πως ζούσαν και εργάζονταν Εβραίοι, Μουσουλμάνοι, Αρμένιοι, Βούλγαροι, Ντονμέδες και Χριστιανοί.
Οι εκδρομές του Μικρού Δέντρου είναι αναπόσπαστο μέρος της κοινοτικής παιδαγωγικής διαδικασίας. Για μας είναι ο χώρος και ο χρόνος για να ανακαλύψουμε τους εαυτούς μας, τους άλλους αλλά και το περιβάλλον γύρω μας. Με το μέσο αυτό επανοικειοποιούμαστε τους δημόσιους χώρους παρεμβαίνοντας σε αυτούς. Η πόλη θα είναι πάντα η καλύτερη βάση για την κατάκτηση της γνώσης και της ελευθερίας όχι μόνο των ενηλικών αλλά και των παιδιών. Υπερασπίζοντας το δικαίωμα της παιδικής ηλικίας να μην είναι ταυτισμένη με την προετοιμασία για την ενηλικίωση, αλλά η ίδια η ζωή μέσα και έξω από τα τείχη του σχολείου και του σπιτιού.
[1] Salonicco, Σελάνικ, Σόλουν; Salonicha ή Salonique; Υπάρχουν τουλάχιστον δεκατρείς παραλλαγές του ονόματος μονάχα για το μεσαίωνα· η πόλη προκαλεί εφιάλτες σ’όσους καταρτίζουν ευρετήρια και ρίγη ενθουσιασμού στους γλωσσολόγους.Mazower
Παιδαγωγική ενδεικτική βιβλιογραφία:
Ρ. Φάρσον, Για την απελευθέρωση των παιδιών, Γλάρος 1983
Τ. Χολτ, Το σχολείο φυλακή, Καστανιώτη 1978
Ι. Ιλλιτς, Κοινωνία χωρίς σχολεία, Νεφέλη 1976
Ι. Σολομών, Εξουσία και τάξη στο νεοελληνικό σχολείο, Αλεξάνδρεια 1992
Ward, The child in the city, BSP 1978
Στο νησί της αλφαβήτου, 1η, 3η, 4η επίσκεψη, Ελευθεριακή κουλτούρα
Ιστορική ενδεικτική βιβλιογραφία:
Μπάσταρδες με μνήμη, Μπάσταρδη μνήμη, 2012
Ρ. Μόλχο, Οι Εβραίοι της θεσσαλονίκης 1856-1919, Θεμέλιο 2000
M. Mazower, Θεσσαλονίκη. Πόλη των φαντασμάτων, Αλεξάνδρεια 2006
γκισέδες
“φορτηγό πλοίο, ρυμουλκό, γερανός”…
μήνυμα στο μπουκάλι
τα ινδο-καρυδότσουφλα
και λίγη μουσική Ένα καράβι παλιό σαπιοκάραβο-Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Πριν από λίγο καιρό τα παιδιά πρότειναν στην συνέλευση τους να φτιάξουμε στο σχολείο κάποιο γλυκό. Η ομάδα των συνοδών συζήτησε αυτήν την πρόταση στη δική της συνέλευση και επέστρεψε στην παιδική συνέλευση με έναν σχεδιασμό με βάση την πρόταση.
Η μαγειρική (ή ζαχαροπλαστική) είναι μια δραστηριότητα της καθημερινής ζωής που δίνει στα παιδιά την ευκαιρία να εξασκήσουν όλες τις δεξιότητες που απέκτησαν μέσα στο ελεύθερο και προσεκτικά προετοιμασμένο περιβάλλον του σχολείου μας. Μπορούν να εστιάσουν την προσοχή τους σε μία δραστηριότητα που έχουν προτείνει, συναποφασίσει και επιλέξει ελέυθερα. Ως εκ τούτου κινητοποιούν το σύνολο της προσωπικότητάς τους, μπορούν να συντονίσουν τις κινήσεις τους ώστε να μεταχειριστούν εύθραυστα αντικείμενα και πραγματικά εργαλεία, να συνεργαστούν, να περιμένουν τη σειρά τους και τελικά να εμπλακούν σε μία δραστηριότητα που συνήθως δεν τους επιτρέπεται. Τέτοιες ομαδικές συναντήσεις μπορούν είτε να συμβούν μία φορά είτε να επαναλαμβάνονται ανάλογα με την επιθυμία των παιδιών.
Εμείς ορίσαμε το χρόνο και το χώρο του σχολείου που θα συμβεί η μαγειρική, διαβάσαμε τη συνταγή, συγκεντρώσαμε τα υλικά και τα εργαλεία και όσοι και όσες το επιθυμούσαν συγκεντρώθηκαν και φτιάξανε κρέπες.
Το αρχικό ερέθισμα για τις κρέπες
Η συνταγή που φτιάξαμε και παρουσιάσαμε στα παιδιά
Μερικές στιγμές από την διαδικασία
