Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα στην ΒΙΟΜΕ είπαμε να θυμηθούμε μερικές όμορφες στιγμές που μοιραστήκαμε.
Η σχέση της κοινότητας του Μικρού Δέντρου με την συνέλευση του κατηλειμμένου εργοστασίου της ΒΙΟΜΕ ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2016 με την δεύτερη ευρωμεσογειακή συνάντηση: “Οικονομία των εργαζομένων”. Στην συνέχεια τα παιδιά μας βλέποντας κάθε τόσο τους ανθρώπους της ΒΙΟΜΕ να μας φέρνουν τα σαπούνια άρχισαν να αναρωτιούνται πως φτιάχνονται τα σαπούνια αυτά. Έτσι οργανώσαμε μία εκδρομή και μία ξενάγηση στο εργοστάσιο παίρνοντας φυσικά μαζί μας λεκάνες και βούρτσες για να πλύνουμε τα ρούχα μας! Τα επόμενα χρόνια συμμετείχαμε στο πρώτο και δεύτερο φεστιβάλ αυτοδιαχείρισης όπου εκτός από τον πάγκο μας οργανώσαμε την εκδήλωση “Φύλο σώμα και σεξουαλικότητα στην παιδική ηλικία” και φέτος μία ξενάγηση στην ΒΙΟΜΕ για παιδιά και ενήλικες η οποία ολοκληρώθηκε με μία υψηλής συμμετοχής μπουγάδα! #power2viome

15 Οκτώβρη 2019 ·
Πως λειτουργεί ένα εργοστάσιο; Πώς γίνεται μία συνέλευση; Τι σημαίνει αφεντικό; Τι γίνεται όταν οι εργαζόμενοι αποφασίζουν να δουλέψουν χωρίς αφεντικό; Πώς φτιάχνεται το σαπούνι; Πώς δουλεύουν τα μηχανήματα; Αυτά και άλλα ερωτήματα απαντήθηκαν στην ξενάγηση στη ΒΙΟΜΕ για παιδιά και ενήλικες στα πλαίσια του Coopenair Festival – Φεστιβάλ Συνεργατισμού. Το έντονο ενδιαφέρον που έδειξαν τα παιδιά κάθε ηλικίας που παραβρέθηκαν στην ξενάγηση αυτή μας επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά πόσο τα παιδιά ενδιαφέρονται για την πραγματική ζωή και για το πώς λειτουργεί ο κόσμος γύρω τους. Και επειδή δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει ουδέτερη παιδαγωγική επιλέξαμε να τους δείξουμε ένα περιβάλλον εργασίας που να λειτουργεί με διαδικασίες οριζόντιες και να βασίζεται στις αξίες της συμμετοχικότητας και της αλληλεγγύης. Στο τέλος συγκεντρώσαμε λεκάνες και βούρτσες και με τα σαπούνια που μας έδωσαν οι άνθρωποι του εργοστασίου πλύναμε ρούχα και πανιά! Ευχαριστούμε πολύ!

B.Ψ.Υ.
Ομάδα Βραχείας Ψυχολογικής Υποστήριξης in days of Covid-19

Η Ομάδα Βραχείας Ψυχολογικής Υποστήριξης ( Β.Ψ.Υ.), είναι μια ομάδα αλληλεγγύης απέναντι στις συνέπειες που έχει στην ψυχική μας υγεία η πολυεπίπεδη κρίση που βιώνουμε στις μέρες του Covid-19.

προσφέρει βραχεία δωρεάν συμβουλευτική:

• στο υγειονομικό προσωπικό
• στις ευπαθείς ομάδες
• στον γενικότερο πληθυσμό

Η ομάδα συνδημιουργήθηκε από ψυχολόγους-θεραπευτές, καταρτισμένους μεταξύ άλλων στην Βραχεία Παρέμβαση (εστιασμένη στη Λύση Θεραπεία). Η υπηρεσία της υποστήριξης οργανώνεται σύμφωνα με τις επιστημονικές κατευθύνσεις και τις αρχές της Ευρωπαϊκής κοινότητας θεραπευτών βραχείας παρέμβασης (EBTA).

Λειτουργεί με βάση τις αρχές του σεβασμού στον άνθρωπο και στις ικανότητές του, την ισότιμη, χωρίς διακρίσεις, αντιμετώπιση όσων έχουν ανάγκη και την πίστη στην αλληλεγγύη ως κοινωνικό πρόταγμα, και όχι ως δεκανίκι ενός ανεπαρκούς συστήματος υγείας.

Παρέχει:
• τηλεφωνική ψυχολογική στήριξη
• ψυχολογική στήριξη με διαδικτυακά μέσα
• αυτομορφώσεις και ομιλίες
• χρήσιμο υλικό
• δικτύωση με υπηρεσίες & συλλογικότητες

Μερικές σκέψεις από εμάς σχετικά με το πώς προσεγγίζουμε το ζήτημα της θρησκείας στο Μικρό δέντρο και στο πώς απαντάμε στις ερωτήσεις των παιδιών.
Ίσως μπορούμε αρχικά να κάνουμε έναν διαχωρισμό… Υπάρχει η στιγμή που το παιδί θα ρωτήσει πρακτικά πράγματα της καθημερινότητας όπως: “Γιατί δεν έχουμε σχολείο;”, “Γιατί στολίζουμε το δέντρο”κ.λ.π. Αυτές οι ερωτήσεις ίσως να σχετίζονται περισσότερο με το σπάσιμο της ρουτίνας ενός μικρού παιδιού και με τα ορόσημα που τοποθετεί ώστε να μπορεί να αντιληφθεί το πέρασμα του χρόνου, να δώσει νόημα στον κόσμο του και δημιουργήσει σταθερές. Κάθε χρόνο έχουμε Χριστούγεννα και στολίζουμε δέντρο, τρώμε μαζί κ.λ.π. Εδώ οι απαντήσεις μας μπορούν να είναι απλές και συγκεκριμένες βοηθώντας το παιδί να βάλει σε μία τάξη τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις του μέσα στον χρόνο.
Υπάρχουν όμως και οι στιγμές – που κάποιοι θα τις ονόμαζαν στιγμές πνευματικότητας – όπου το παιδί μπορεί να αναρωτηθεί από που προερχόμαστε, ποιός έφτιαξε τον κόσμο ή τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε. Εδώ όλες οι θρησκείες έρχονται με έτοιμες τις απαντήσεις μην αφήνοντας κανένα περιθώριο για ελεύθερη περιπλάνηση του πνεύματος ή αναζήτησης κάποιου νοήματος. Ίσως αυτός να είναι και ένας ακόμα λόγος που δεν είναι καλή ιδέα να εισάγουμε το παιδί σε τέτοια θέματα πρωτού να αναρωτηθεί από μονό του, γιατί με αυτόν τον τρόπο προσφέρουμε έτοιμες απαντήσεις σε ένα ερώτημα που δεν εχει τεθεί καν. Μία τέτοια έτοιμη απάντηση φυσικά μπορεί να είναι και το: “Δεν υπάρχει θεός και όλες οι θρησκείες λένε ψέματα”. Οτιδήποτε παρουσιάζεται ως η μία και μοναδική αλήθεια δίνει μία έτοιμη απάντηση που μπορεί να περιορίσει την σκέψη και να βάλει φρένο στην αναζητηση.
Η “πνευματικότητα” καλλιεργείται με το να βοηθάς τις συνδέσεις ανάμεσα στα πράγματα. Να παρουσιάζεις τον κόσμο σαν ένα μέρος όπου το κάθετι σχετίζεται με όλα τα υπόλοιπα, τα επηρεάζει και επηρεάζεται και οτι ακόμα και αυτή η ανθρώπινη δραστηριότητα είναι μέρος ενός ευρύτερου συνόλου. Κάποιοι πιστεύουν – και μαζί με αυτούς και εμείς – ότι είναι οι στιγμές δέους και θαυμασμού για την φύση που μπορεί να γεννήσουν τέτοιου είδους ερωτήματα. Ακόμη, πως είναι σημαντικό η παρατήρηση της φύσης, ένα φροντισμένο περιβάλλον στην κάθε του λεπτομέρεια, μία ατμόσφαιρα ηρεμίας και συγκέντρωσης και ο σεβασμός στον προσωπικό ρυθμό του κάθε παιδιού να αποτελούν στοιχεία του παιδαγωγικού περιβάλλοντος, επιτρέποντας έτσι την εμβάθυνση στα πράγματα, την επαφή με τον εαυτό και την ελευθερία κίνησης και σκέψης που θα καλλιεργήσουν αυτήν την πνευματικότητα και θα επιτρέψουν στα ερωτήματα να γεννηθούν και να εκφραστούν.
Φυσικά έρχεται πάντα η στιγμή που το παιδί θα γυρίσει και θα σε ρωτήσει: “Εσύ τι πιστεύεις;”. Εμείς στο Μικρό δέντρο θεωρούμε ότι είναι σημαντικό να προσπαθούμε να απαντάμε με ειλικρίνεια και αυθεντικότητα σε αυτές τις ερωτήσεις. Να απαντάμε σε αυτό που μας ρωτάει το παιδί και να δίνουμε λίγες, απλές και όσο το δυνατόν κατανοητές πληροφορίες. Η απάντηση μας μπορεί να μην είναι απαραίτητα πάνω στο δίπολο “πιστεύω – δεν πιστεύω, υπάρχει – δεν υπάρχει θεός”. Οι απαντήσεις μας μπορεί να είναι ακόμα και: “δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρη”,”κάποτε πίστευα αυτό και στην συνέχεια άρχισα να πιστεύω κάτι άλλο”, “πιστεύω στις αξίες της αγάπης και της αλληλοβοήθειας αλλά δεν πιστεύω ότι η ανάσταση του χριστού συνέβη στ αλήθεια”, “δεν πιστεύω ότι υπάρχει θεός αλλά πιστεύω ότι εμείς οι άνθρωποι δίνουμε νόημα στον κόσμο μας” κ.ο.κ. Είναι μία πολύ ωραία ευκαιρία να σκεφτούμε, να αναρωτηθούμε, να φανταστούμε και να συζητήσουμε μαζί με το παιδί ακόμα κι αν δεν καταλήξουμε σε κάτι συγκεκριμένο. Περνάμε ίσως έτσι το μήνυμα ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να σκεφτόμαστε για τον κόσμο.
Όσο τα παιδιά μεγαλώνουν μπορούμε να αρχίσουμε να προσεγγίζουμε το θέμα της θρησκείας μέσα από την ιστορία. Να το μελετάμε σαν ένα ακόμα κομμάτι του ανθρώπινου πολιτισμού και το πώς αυτό συνδέεται με την υπόλοιπη ιστορία του ανθρώπου, την πολιτική, την τέχνη κ.ο.κ. Έτσι τα παιδιά μπορούν να τοποθετήσουν την ιστορία των θρησκειών μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο και να δούνε ότι η αφήγηση της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκείας που είναι κυρίαρχη στην ελλάδα δεν είναι παρά ένα πολύ μικρό κομμάτι αυτής της ιστορίας που είναι πάρα πολύ πλούσια και πάει χέρι χέρι με την ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.
Γενικά πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να θυμίζουμε στα παιδιά ότι υπάρχουν πολλές αφηγήσεις για το κάθετι και ότι αυτό που σίγουρα είναι κοινό σε όλους μας είναι η ανάγκη μας να φτιάχουμε ιστορίες. Με το ίδιο τρόπο μπορούμε να προσεγγίσουμε και το ζήτημα των γιορτών. Ανεξαρτήτως του τι πιστεύει ο καθένας και η καθεμία, η ανάγκη να σταματάμε την δουλειά μας ή την οποιαδήποτε δραστηριότητα για να συναντηθούμε, να περάσουμε χρόνο μαζί και να φάμε είναι διαχρονική και πανανθρώπινη. Η απάντηση λοιπόν στο ερώτημα “Τι γιορτάζουμε το πάσχα;” θα μπορούσε πέρα από “την ανάσταση του χριστού” να είναι ότι “γιορτάζουμε το ξύπνημα της άνοιξης, το πέρασμα του χρόνου, την παρέα των φίλων και των αγαπημένων μας όπως το έκαναν από πάντα οι άνθρωποι σε όλον τον πλανήτη και συνεχίζουν να το κάνουν με διάφορους τρόπους μέχρι σήμερα”.

http://www.kiathess.gr/gr/yliko/arthra/301-pandimia-covid-19

Ως Συντονισμός Covid-19: Αλληλεγγύη Θεσσαλονίκης θέλουμε όλές και όλοι να νιώθουμε ασφάλεια, φροντίδα και σιγουριά ότι θα βγούμε δυνατές/οι από αυτή την κρίση, ότι καμία δεν θα μείνει πίσω και κανένας δεν περισσεύει.
Για το λόγο αυτό με την ομάδα έμπρακτης αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας απαντάμε στην πράξη και συλλογικά στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται λόγω της πανδημίας του Covid-19.
Κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Μικρόπολις (Βενιζέλου και Βασιλέως Ηρακλείου 18) 17:00 – 19:00 συλλέγονται, απολυμαίνονται και τακτοποιούνται τρόφιμα, είδη προσωπικής υγιεινής και υγειονομικό υλικό (μάσκες, γάντια, αντισηπτικά) για τη διανομή τους σε ευπαθείς ομάδες.
Ακόμη και με απόσταση είμαστε δυνατοί και δυνατές γιατί είμαστε όλες και όλοι μαζί χωρίς διακρίσεις και διαχωρισμούς!

*Φόρμα συμμετοχής https://forms.gle/yh7F8963TgY3P5e77
*Οδηγός-ασφαλείς πρακτικές για αμοιβαία βοήθεια https://tinyurl.com/uqqve3s

Νέα λειτουργία τηλεφώνου:

Λαμβάνοντας υπόψη την αναστολή των λειτουργιών εντός του χώρου, την καραντίνα και την απαγόρευση κυκλοφορίας και αντιλαμβανόμενες την απομόνωση ως μια δυνητικά δύσκολη συνθήκη ζωής, η ομάδα του Πρωτόλειου Ψ αποφάσισε τη λειτουργία βραχύχρονης δωρεάν τηλεφωνικής συμβουλευτικής για την όσο το δυνατό λιγότερο επίπονη διαχείριση της κατάστασης των ημερών.

Από σήμερα, Πέμπτη 26/3/2020, τις ώρες 17:00-20:00 και από Δευτέρα έως Σάββατο όσες/-οι/-α θέλουν μπορούν να μας καλούν στα τηλέφωνα επικοινωνίας (2311 298349, 6940816139).

Οι επόμενες μέρες άλλους θα τους βρουν να αναρωτιούνται, άλλες να αναστοχάζονται, άλλες να επαναπροσδιορίζουν και άλλους να προσαρμόζονται με ανάμεικτες δόσεις αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας. Υπάρχουν διαφορετικές αποκρίσεις στην σημερινή δύσκολη συνθήκη. Ακούγονται συχνα αυτες τις μερες φρασεις οπως: “Δεν μπορώ να ζήσω άλλο στο σαλόνι μου και δε μπορώ να παίξω άλλο στο σαλόνι μου.” Τις περισσοτερες φορες υπάρχει ένα σπίτι και κάποιοι άνθρωποι που το κατοικούν αλλα αυτό δεν σημαινει για ολους το ιδιο και μπορει να έχει πολλές αναγνώσεις. Το “μένουμε στο σπίτι μας” δεν θα ‘πρεπε να σημαίνει οτι απομονωνόμαστε στο σπίτι μας. Εμείς εδώ δεν θέλουμε να διατυπώσουμε συμπεράσματα και λύσεις – άλλωστε δεν είμασταν ποτέ υπερ αυτών – παρά μόνο ερωτήματα και αμφιβολίες.
Αυτες τις μερες ξαναθυμηθήκαμε τις ιδεες του Ivan Illich, ο οποίος ήταν απο τους ‘ονειροπόλους και τους πλανεμένους’ αυτού του κόσμου και μάλιστα υπερασπίστηκε με πάθος την ουτοπία με τις αντιφάσεις της. Ο Illich υπήρξε παθιασμένος πολέμιος της κρατικής εκπαίδευσης και του ιατρικού κατεστημένου. Παρ’ όλο που συχνά δεν συμφωνούμε ή ακόμα και εκνευριζόμαστε με τον προβοκατόρικο τροπο που εκφραζει τις ιδεες του ο Illich, σιγουρα όμως οφείλουμε να παραδεχτούμε πως κάποιες στιγμές εμπευστήκαμε απο τις ιδέες αυτές. Με μια πρώτη ματιά, διαβάζοντας τίτλους οπως: “Κοινωνία χωρίς σχολεία” και “Ιατρική νέμεση” μπορεί να μοιάζει οτι τοποθετείται ενάντια στην υπαρξη σχολείων και νοσοκομείων, ενώ στην πραγματικότητα μιλάει για το δικαίωμα του ανθρώπου στην γιατρειά και την εκπαίδευση με έναν τρόπο όμως που να αφήνει χώρο στον αυτοκαθορισμό.
Πιστεύουμε ότι η απόδοση ευθύνης δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά στο άτομο γιατί έτσι υποβαθμίζεται η σημαντικότητα του κάθε ατόμου και της ανθρώπινης ζωής εν γένει, ενώ ταυτόχρονα οδηγούμαστε στον συντηρητισμό και την απομόνωση. Η ατομική ευθύνη που μας αναλογεί είναι προτίστως η ευθύνη απέναντι στην κοινότητα. Το δικαίωμα να ορίζουμε την υγεία μας, αρα και την ζωή μας, συνοδευεται απο το σεβασμό στην υγεία του διπλανού μας. Είμαι υπεύθυνη μεν απέναντι στον εαυτό μου, αλλα είμαι υπεύθυνη και απέναντι σε άλλους γιατι οι πράξεις μου επηρεάζουν και τους αλλους.
Σε κάθε συνθήκη έκτακτης ανάγκης σαν και αυτή που βιώνουμε, κάποιο ‘άλλο’ ατομο παρουσιάζεται ως λιγότερο σημαντικό, και έτσι η κοινωνία αναδιοργανώνεται περιθωριοποιώντας τον εκάστοτε ασήμαντο ‘άλλο’, όπως είναι οι μετανάστριες, οι φυλακισμένοι, οι ανάπηροι, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι. Όσο για τους υπόλοιπους και ‘σημαντικούς’, ο Illich τονίζει πως
η νομοθεσία αναθέτει την φροντίδα για τη σωματική και ψυχική ακεραιότητα τους σε ολοένα και περισσότερους φύλακες.
Στην κοινότητα μας προσπαθουμε να προσεγγίσουμε τις αξίες της αυθεντικής επικοινωνίας, της αλληλοβοήθειας και της αγάπης, διαδικασία που άλλοτε προσεγγίζουμε και άλλοτε παραιτούμαστε από αυτήν και το αποδεχόμαστε πως είμαστε ικανές και για τα δυο (ίσως γι’ αυτό μας τη σπαει λίγο ο Illich). Όταν ο Illich διακήρυττε να πάρουμε την υγεία στα χέρια μας εννοούσε ολόκληρη την ζωή. Τα ζώα προσαρμόζονται στις εξελίξεις του περιβάλλοντος, οι άνθρωποι όμως έχουν την ικανότητα της συνειδητής επιλογής και απόκρισης. Ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να ξεσηκώνεται αλλά και να να υπομένει, να αντιστέκεται αλλά και να παραιτείται και όλα αυτά είναι αναπόσπαστο μέρος της εκπαίδευσης, της υγείας και όλης της ζωής.
Στην συνθήκη αυτή επιλέξαμε να κινηθούμε σε τρεις κατευθύνσεις: την διαδυκτιακή επικοινωνία με τα παιδιά (που σίγουρα δεν υποκαθιστά την άμεση επαφή), την επικοινωνία με τους γονείς αλλά και την στήριξη πρωτοβουλιών αλληλοβοήθειας που στηρίζουν τους ασήμαντους και τις αόρατες. Και όπως πολύ ωραία τα είπαν και στον “Κήπο των παιδιών”, ένα μεγάλο μπράβο στους/στις δασκάλου/ες του δημόσιου σχολείου που παλεύουν τον σουρεαλισμό με ότι εργαλεία έχουν!
Αγάπη
Γνώση
Αλληλεγγυη
Μα πιο πολύ Αγάπη σαν ένας τρόπος ενσάρκωσης της αλληλοβοήθειας και της αλληλεγγύης, σαν μια πρόταση για την επανάκτηση της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Πολλοί και πολλές έγραψαν για την αγάπη όπως η E. Goldman, o E. Malatesta, ο P. Kropotkin, o F. Nietzsche, o E. From, o B. Russell, M. Buber κ.α. Ας αποδεχτούμε, ας βιώσουμε, ας μελετήσουμε, ας αυτοεκπαιδευτουμε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο για να καταφέρουμε -τώρα πιο αναγκαίο- να ζούμε μαζί. Κλείνουμε με μια φράση του Proudhon που τονίζει την σημασία της ενσυναίσθησης:“Να σέβεσαι τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου, και αν ακόμα δεν μπορείς να τον αγαπήσεις, να μην επιτρέπεις ούτε στον εαυτό σου ούτε σ’ εκείνον να συμπεριφέρεστε χωρίς σεβασμό. Χωρίς ισότητα, δεν υπάρχει δικαιοσύνη.” Κι αν δεν μπορουμε τουλαχιστον ας προσπαθησουμε.
– Ivan Illich, Περιορισμοί στην Ιατρική Ιατρική Νεμεση Η απαλλοτρίωση της υγείας, Εκδοτική ομάδα θεσσαλονικης, 1988