[Επιλέγουμε να αναδημοσιεύσουμε το παρόν κείμενο του Ελεύθερου Κοινωνικού Χώρου Σχολείο για τη μάθηση της ελευθερίας (https://sxoleio12.wordpress.com), με τον οποίο έχουμε συνεργαστεί, και που τώρα δέχεται καταστολή.]
Ανακοίνωση για την διακοπή ηλεκτρόδοτησης
Το ρεύμα είναι κοινό αγαθό
Κάτω τα χέρια από τον ελεύθερο κοινωνικό χώρο «Σχολείο»
Το πρωί της Πέμπτης 16/4/2015 έγινε διακοπή της ηλεκτροδότησης του Ελεύθερου Κοινωνικού Χώρου Σχολείο με παρουσία κλούβας των ΜΑΤ κατόπιν εντολής από το δήμο.
Το κτίριο όπου στεγάζεται ο EKX Σχολείο χτίστηκε το 1897. Έπειτα από διάφορες χρήσεις πέρασε μέσω ανταλλαγής στην ιδιοκτησία της εκκλησίας που το εκμεταλλευόταν νοικιάζοντας το στο κράτος και για αρκετά χρόνια λειτουργούσε ως σχολείο. Η εκκλησία επικαλέστηκε εν τέλει το πρόσχημα της μη στατικότητας του κτιρίου προκειμένου αυτό να χαρακτηριστεί ως ακατάλληλο για σχολείο και να εκμισθωθεί ως κέντρο διασκέδασης σε ιδιώτη. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε απόσταση μηνών ο ίδιος φορέας γνωμάτευσε μια φορά ότι το κτίριο είναι κατάλληλο και μια φορά ότι είναι ακατάλληλο. Έτσι, ο χώρος έμεινε κλειστός και εγκαταλελειμμένος επί 6 χρόνια, παρά το πάγιο αίτημα των κατοίκων για σχολική στέγη στην περιοχή.
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο αξιοποιεί η εκκλησία την περιουσία της. Μια αμύθητη περιουσία που έχει συσσωρεύσει εκμεταλλευόμενη το θρησκευτικό αίσθημα των πιστών με πρόσχημα το φιλανθρωπικό της έργο. Ακόμη και η πρόσφατη δήλωση του Ιερώνυμου ότι μέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας θα μπορούσε να αξιοποιηθεί διαφορετικά είναι αστεία αν όχι τραγική. Σε μια κοινωνία εξαθλιωμένη από τις πολιτικές επιλογές των τελευταίων χρόνων, προτείνεται η χρήση αυτού του πλούτου για την αποπληρωμή του χρέους των τραπεζών.
Ο δήμος, από τη μεριά του με την τελευταία ενέργειά του έδειξε τις διαθέσεις του απέναντι στο ανοιχτό κοινωνικό εγχείρημα του σχολείου, επίσης διεκδικεί ανέκαθεν το κτίριο για δικό του όφελος και όχι για όφελος της κοινωνίας. Ωστόσο η υποδομή του κτιρίου αφενός, λόγω των αλλαγών τις νομοθεσίας περί σεισμικής αντοχής των σχολικών κτιρίων και αφετέρου λόγω, των ιδιαιτεροτήτων του κτιρίου, το οποίο αποτελεί νεοκλασικό κτίριο και ιστορικό μνημείο, με περιορισμένο μέγεθος χώρων, δεν θεωρείται πλέον κατάλληλο κτίριο για να στεγαστεί το δημοτικό σχολείο που διεκδικούν οι κάτοικοι της περιοχής. Αντί για την εγκατάλειψη, την εμπορική αξιοποίηση του χώρου ή τη στέγαση κάποιας γραφειοκρατικής υπηρεσίας σε αυτόν, θεωρούμε πως είναι πολύ πιο ουσιαστικό αυτό το κτίριο να είναι ανοιχτό σε όλη την κοινωνία ώστε να το διαχειρίζεται η ίδια με σκοπό την κάλυψη των δικών της πραγματικών αναγκών.
Το 2010 το κτίριο καταλήφθηκε για να απελευθερωθεί από το καθεστώς εγκατάλειψης και να ανοιχτεί στην κοινωνία . Είναι ένας χώρος ζωής, ελευθερίας, αλληλεγγύης, άμεσης δράσης, ελπίδας, αξιοπρέπειας, δημιουργικής έκφρασης, ισότητας, αμφισβήτησης, αυτοθέσμισης και αντίστασης. Το εγχείρημα ξεκίνησε για τη δημιουργία μιας κοινότητας με βασικό άξονα τα ελεύθερα μαθήματα και τη συμμετοχή με αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά. Στο χώρο γίνονται αυτοοργανωμένα μαθήματα και ελεύθερες συναντήσεις ομάδων με βάση τη μάθηση σε συνάρτηση με τη συμμετοχή στην κοινότητα, μαθήματα ξένων γλωσσών, μουσικής, χορού, προβολές ταινιών, συναυλίες. Λειτουργούν επίσης δανειστική βιβλιοθήκη, στούντιο μουσικής, χαριστικό παζάρι, θεατρικό εργαστήρι, γυμναστήριο, σπορείο για τη διάσωση παραδοσιακών σπόρων, κουζίνα, παντοπωλείο κ.α. ενώ παράλληλα γίνονται και εκδηλώσεις πολιτικού και καλλιτεχνικού περιεχομένου. Όλες οι αποφάσεις που αφορούν τη διαχείριση του χώρου λαμβάνονται μέσα από ανοιχτές διαδικασίες στις οποίες μπορεί να συμμετέχει όποιος το επιθυμεί, σεβόμενος τον αντιιεραρχικό και αμεσοδημοκρατικό χαρακτήρα τους.
Παρά τα παραπάνω, έχουν γίνει πολλές προσπάθειες, από την πλευρά τόσο της εκκλησίας όσο και του δήμου, με σκοπό να πληγεί το εγχείρημα του σχολείου είτε με δικαστικές μεθοδεύσεις είτε με διακοπές της ηλεκτροδότησής του. Η πρόσφατη διακοπή δεν αποτελεί παρά μία ακόμη κατασταλτική ενέργεια σε βάρος του κόσμου που οραματίζεται και αντιστέκεται. Το τελευταίο αυτό περιστατικό στον ΕΚΧ Σχολείο, όπως και οι διακοπές ρεύματος σε νοικοκυριά, εντάσσονται στη λογική της περίφραξης, της ιδιωτικοποίησης και της εμπορευματοποίησης όλων των κοινών αγαθών. Ακόμα και η αριστερή κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. συνεχίζει να εφαρμόζει την ίδια λογική της εμπορευματοποίησης, στηρίζοντας τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και συνεχίζοντας την αέναη ανάπτυξη με ότι αυτό συνεπάγεται εις βάρος της φύσης και του ανθρώπου, αλλά και οικονομικά εις βάρος της ίδιας της κοινωνίας. Για παράδειγμα την ώρα που οι διακοπές ρεύματος σε νοικοκυριά που αδυνατούν να πληρώσουν είναι καθημερινές, τα πολιτικά γραφεία, τα κανάλια και τα γήπεδα απολαμβάνουν την πολυτέλεια να αφήνουν τεράστιους λογαριασμούς απλήρωτους χωρίς να υφίστανται κυρώσεις. Την ίδια στιγμή βαφτίζει «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης» διάφορες μικροπαροχές οι οποίες αδυνατούν να αλλάξουν την κοινωνική κατάσταση έστω, από όρους οριακής επιβίωσης σε όρους στοιχειώδους διαβίωσης. Από την μία λοιπόν, η νέα κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική εκμετάλλευσης της κοινωνίας και από την άλλη συμπλέει με το τρομο-υστερικό κλίμα που δημιουργούν τα ΜΜΕ και η αντιπολίτευση, χρησιμοποιώντας τους ίδιους κατασταλτικούς μηχανισμούς με τις προηγούμενες κυβερνήσεις (τους οποίους ευαγγελιζόταν ότι θα καταργήσει και θα εκδημοκρατίσει) σε όποιο κομμάτι της κοινωνίας αντιστέκεται, π.χ. χρήση χημικών στους διαδηλωτές ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στη ΒΑ Χαλκιδική, εκκενώσεις καταλήψεων στέγης, ισχυρή καταστολή με ΜΑΤ και ΔΕΛΤΑ και τελικά εκκένωση της κατάληψης πρυτανείας του Ε.Κ.Π.Α. στην οποία δεν έχει επιχειρήσει καμία κυβέρνηση να εισβάλλει, πάρα τις όποιες καταλήψεις και επεισόδια, από την χούντα και μετά.
Καθώς το νεοφιλελεύθερο όραμα για την οικονομία της ολοκληρωτικής ανάπτυξης και τη διακυβέρνηση αρχίζει όχι απλά να αμφισβητείται στα μάτια της κοινωνίας αλλά να καταρρέει παταγωδώς, δεν μπορούμε παρά να αναζητήσουμε εναλλακτικούς τρόπους διαχείρισης των αναγκών μας, αφήνοντας πίσω την επιβεβλημένη κανονικότητα κράτους –κεφαλαίου. Τα κοινά αγαθά και η από κοινού κοινή χρήση τους, είναι έννοιες που επανανοηματοδοτούνται για να περιγράψουν πως θα μπορούσαμε να διαχειριστούμε τους εαυτούς μας αλλά και τους διαθέσιμους πόρους στο σήμερα. Ερχόμαστε σε σύγκρουση με τους λίγους που τα έχουν ιδιωποιηθεί εις βάρος της κοινωνίας είτε περιφράζοντάς τα με στόχο την κερδοφορία, από ένα πάρκο στην πόλη μέχρι εκτάσεις χιλιάδων στρεμμάτων δασικής γης για εξορυκτική δραστηριότητα είτε εκμεταλλευόμενοι τα κοινά αγαθά, πχ. τα φυσικά κοινά (το νερό, η γή, ο ήλιος, ο αέρας και κατ’επέκταση το ρεύμα) και τα δημόσια κοινά (ΜΜΜ, παιδεία, δημόσιοι χώροι κτλ), εμπορευματοποιώντας τα. Ιδιαίτερα σε μια συγκυρία όπου το κόστος είναι δυσανάλογο σε σχέση με τις μειώσεις των μισθών, των συντάξεων και τα τεράστια ποσοστά της ανεργίας. Δεν τους παραχωρούμε το δικαίωμα να καρπώνονται, ως διαχειριστές, τα κοινά αγαθά που ανήκουν σε όλους μας και είναι απαραίτητα για την αξιοπρεπή διαβίωσή μας. Δεν τους επιτρέπουμε, στον βωμό της συσσώρευσης και ανάπτυξης, να ισοπεδώνουν την φύση και την ζωή μας.
Το ρεύμα είναι ένα κοινό αγαθό αναγκαίο για την αξιοπρεπή διαβίωσή μας στη σύγχρονη εποχή. Είναι απαραίτητη η ελεύθερη πρόσβαση σε ρεύμα τόσο των κοινωνικών αυτοδιαχειριζόμενων χώρων για να λειτουργούν όχι απλά ανταγωνιστικά στο υπάρχον σύστημα αλλά και για να δημιουργούν εκείνους τους συσχετισμούς αντίστασης στον ολοκληρωτισμό της ζωής μας όσο και ολόκληρης της κοινωνίας. Οι κοινωνικοί χώροι δε λειτουργούν με γνώμονα το οικονομικό συμφέρον αλλά ως ανοιχτές κοινότητες που επανανοηματοδοτούν τις ανθρώπινες σχέσεις με απώτερο σκοπό το γενικότερο μετασχηματισμό της κοινωνίας με όρους ελευθερίας , αυτοθέσμισης, αλληλεγγύης.
Η καταστολή μέσω διακοπής της παροχής ρεύματος και οτιδήποτε άλλο μπορεί να σχεδιάζεται για το μέλλον δεν πρόκειται να μας πάει ούτε βήμα πίσω στον αγώνα για ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, αγώνα για την κοινωνική αυτοθέσμιση.
Για εμάς το Σχολείο είναι οι ανακτημένες μας ζωές, ένας πνεύμονας ελευθερίας ενάντια στις έννοιες του ανταγωνισμού, της αντιπαλότητας και της αρπακτικότητας. Είναι ο τρόπος μας να αναθεωρήσουμε, να αναιρέσουμε, να αρνηθούμε και να παραθέσουμε προτάσεις μέσω της κριτικής μας στο υπάρχον απαξιωτικό και απάνθρωπο σύστημα. Το Σχολείο, είναι » η αναβίωση της ποίησης, που είναι η ίδια η έκφραση της ζωής εν τω γίγνεσθαι», είναι η πραγμάτωση ενός άλλου κόσμου στο εδώ και στο τώρα, και θα το υπερασπιστούμε όλοι/ες μας μέχρι τέλους.
