Η τελευταία μέρα μας βρήκε απροετοίμαστες. Οι μέρες που έπρεπε να μείνουμε μακριά μας γέννησαν ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη για σύνδεση και επικοινωνία και οι πρώτες αυτές μέρες μας βρίσκουν και πάλι μαζί. Για τα παιδιά όμως η “τελευταία μέρα”, η “επόμενη μέρα”, η “πρώτη μέρα”, όλες οι μέρες και η σημερινή μέρα εμπεριέχονται στο “εδώ και τώρα”. Τα παιδιά δε μετρούν τις μέρες όπως τις μετράμε οι ενήλικες ούτε και τις χαρακτηρίζουν. Τα παιδιά ζουν σε μια συνέχεια. Προσαρμόζονται, πέφτουν στο χώμα, χτυπούν, λερώνονται, σταματούν και ξαναξεκινούν. Δεν λογαριαζουν λάθη και σωστά και δεν μετρούν μέρες.
Τα παιδιά βιώνουν το χρόνο και προσαρμόζονται στον ορισμό που δίνουν οι ενήλικες. Για τα παιδιά δεν υπάρχουν παύσεις και διακοπές ούτε διάλειμμα και ξεκούραση.
Τα παιδιά δε σταματούν ποτέ να μαθαίνουν, να βιώνουν, να συγκινούνται, να συνδέονται και να αυτονομούνται. Τα παιδιά δεν μαθαίνουν ιστορία, γεωγραφία, μαθηματικά και γλώσσα. Τα παιδιά βιώνουν κ επικοινωνούν και έτσι μαθαίνουν.Αυτές τις μέρες ξεκινώντας από το ερώτημα “Πως ζούσαν οι Ινδιάνοι; Πως ήταν τα σπίτια τους;” εξερευνήσαμε πυραμίδες, κώνους και ορθογώνια πρίσματα. Χρειάστηκε να αναρωτηθούμε πόσες τρύπες χρειάζονται για τα θεμέλια και πόσοι πάσαλοι. Η λάσπη μοιάζει με το τσιμέντο;
Τι τρώγανε οι Ινδιάνοι; Μήπως να φτιάξουμε μία λίμνη για να ψαρεύουμε; Τι χρειάζεται για να φτιάξουμε μια λίμνη; Να βάλουμε και έναν νερόμυλο;
Αυτές τις μέρες συζητήσαμε πολύ. Μιλήσαμε για το πώς νιώσαμε που έπρεπε να μείνουμε για λίγο μακριά ο ένας από την άλλη και πώς είναι τώρα που ξανασυναντιόμαστε. Χρειάστηκε να κοιταχτούμε καλά μα και να κοιτάξουμε γύρω μας και να παρατηρήσουμε το αποτύπωμα του χρόνου στον αγρό μας. Τα χόρτα ψήλωσαν, οι παπαρούνες άνθισαν και μαράθηκαν, τα γαιδουράγκαθα απλώθηκαν. Πήραμε τσάπες και φτυάρια και καθαρίσαμε το χώμα από τα ζιζάνια ώστε να ανανεωθεί. Φυτέψαμε λουλούδια με καινούργια ονόματα που δεν τα είχαμε ακούσει ποτέ. Βρήκαμε χελώνες! Ανακαλύψαμε ότι η πορτοκαλιά μας που την νομίζαμε ξερή έχει ζωή μέσα της και έβγαλε ένα μικρό πράσινο φύλλο. Κάποιος από εμάς το είδε πρώτος και αποφασίσαμε να γράψουμε μία ταμπέλα που να γράφει “Προσοχή πορτοκαλιά!”.
Αυτές τις μέρες χρειάστηκε να συνεργαστούμε ώστε να καθαρίσουμε τον αγρό μας από τα σκουπίδια που έφερε η βροχή. Κάναμε συνέλευση και αποφασίσαμε ποιος θα βάλει γάντια να μαζέψει τα σκουπίδια και ποια θα πάρει το φτυάρι να καθαρίσει τα χόρτα. Ποιός θα βάλει φαγητό για τις χελώνες και ποια θα καθαρίσει το ρυάκι από τις πευκοβελόνες.
Ο χρόνος μπορεί να εμπεριέχει δημιουργία, αυθεντικότητα και αλληλοβοήθεια όταν τον μοιραζόμαστε, όταν συνεργαζόμαστε και όταν συλλογικοποιούμε την αγάπη, την γνώση και την αλληλεγγύη.
Αυτές τις μέρες είμαστε και πάλι μαζί.

“People are free when they know what they want. It is so much simpler to be told
what to do than being free. Passing on your responsibility to others is easy.”
Martin Luengo (ιδρύτρια του αναρχικού σχολείου Paideia στην Μεριδα της Ισπανίας)