Η παιδαγωγική ομάδα του σχολείου μας αποτελείται και αποτελούνταν αποκλειστικά από γυναίκες. Καθ’ αυτόν τον τρόπο, έχοντας βιώσει την υποτίμηση του φύλου μας, την αντικειμενοποίηση των σωμάτων μας και την βία της ετεροκανονικότητας, δεν μπορούμε παρά να δίνουμε σημασία σε όσα πρέπει να ειπωθούν για το φύλο, το σώμα και την σεξουαλικότητα τόσο για την ενήλικη όσο και για την παιδική ηλικία.
Είναι επίσης σημαντικό να αναφέρουμε πως το Μικρό Δέντρο συζητήθηκε, αποφασίστηκε, δημιουργήθηκε και στηρίχτηκε για τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του σχεδόν εξ’ ολοκλήρου από γυναίκες. Γεγονός το οποίο βλέπουμε με πολύ χαρά να αλλάζει καθώς περνούν τα χρόνια και όλο και περισσότεροι μπαμπάδες συμμετέχουν στο εγχείρημα.
Σήμερα συμμετέχουμε στην φεμινιστική απεργία. Θα μας βρείτε 13:30 στο άγαλμα του Βενιζέλου.
Ψηλαφισμοί εννοιών
Είπαμε στα παιδιά ότι την Παρασκευή το σχολείο δεν θα είναι ανοιχτό, γιατί η συνέλευση των συνοδών αποφάσισε να στηρίξει την φεμινιστική απεργία. Ετσι, άρχισε μια συζήτηση για τις λέξεις πορεία, απεργία, κορίτσι και αγόρι. Αφού συγκεντρωσαμε τις πληροφορίες που γνώριζαν τα παιδιά, κάποιο παιδί που είχε ξανασυμετάσχει σε πορεία πρότεινε να φτιάξουμε σημαιάκια, για να έχουμε τα δικά μας.
Σημαίες και εθνικισμός
Έχει ενδιαφέρον το πως προσέγγισαν τα παιδιά εικαστικά και εννοιολογικα την ‘σημαια’. Οταν δεν υπάρχει από το σπίτι και το σχολείο η ενήλικη φόρτιση της λέξης, τα παιδιά αντιλαμβάνονται την δραστηριότητα αυτή σαν αφορμή για πειραματισμό με τις υφές, τα γεωμετρικά σχήματα και το χρώμα. Σε αντίθεση με το αναλυτικό πρόγραμμα, που ακόμα και σήμερα βλέπουμε στους παιδικούς σταθμούς και στα νηπιαγωγεία τα παιδιά να βάφουν μπλε τις λωρίδες της ελληνικής σημαίας. Η κατασκευή λοιπόν της εθνικής ταυτότητας και ο φανατισμός ξεκινά ήδη από την πρώτη ηλικία. Ας θυμηθούμε περιπτώσεις παιδαγωγών που στην τάξη είχαν παιδιά διαφόρων εθνικοτήτων και τόλμησαν να μιλήσουν και να παρασουσιάσουν, για παράδειγμα, την αλβανική σημαία, κάτι που προκάλεσε πλήθος ενθνικιστικών διαμαρτυριών από γονείς. Ας παλέψουμε για ένα σχολείο όπου το κάθε παιδί θα μπορεί να είναι ο εαυτός του πέρα από φανατισμούς, ρατσισμους και στερεότυπα. Ένα σχολείο όπου κανένα δόγμα και καμία θρησκευτική ιδεολογια δεν θα αναπαράγεται επεκτατικα επάνω τους, χωρίς όμως να τους αποκρύπτεται και η πολλαπλότητα της πραγματικότητας.
Η σημασία της τέχνης
Τα εικαστικα στην προσχολική ηλικία είναι απαρραιτητα γιατί επιτρέπουν στα παιδιά να εκφράσουν ιδέες και συναισθήματα και να επικοινωνήσουν με ένα μη λεκτικό τρόπο. Το αυθόρμητο έργο του παιδιού είναι ένα κομμάτι της προσωπικότητας του που παίρνει μορφή και σχήμα. Ως δημιουργός συνθέτει τον δικό του πολιτισμό, την προσωπική του αισθητική αντίληψη και ταυτότητα. Το εικαστικό ατελιέ χρειάζεται να έχει ποικιλία υλικών και τεχνικών, και ο/η παιδαγωγός να έχει διακριτική παρουσία και παρέμβαση, αφήνοντας τα παιδιά να ευχαριστηθουν και να δομήσουν την αυτοαγωγή τους. ” Η χρήση γλωσσών με οπτικές αναπαραστασεις ως δομικών στοιχείων των σκέψεων και των συναισθημάτων μέσα σε μια ολιστική εκπαίδευση” (Reggio Emilia: Οι χίλιες γλώσσες των παιδιών προσχολικής ηλικίας, C. Edwards, L. Gardini, G. Forman, 2012)