..εκτός από το γεγονός ότι αγκαλιαζόμασταν λίγο πιο συχνά και εκδηλώναμε την συγκίνηση μας λίγο πιο εύκολα. Κάποια παιδιά συμπλήρωσαν τρία χρόνια στο σχολείο και έπρεπε να τα αποχαιρετήσουμε. Έτσι ο Φ., η Ι., η Ε. και η Ν. αποχαιρέτησαν το Μικρό Δέντρο με την συμφωνία όμως πως θα έρχονται καμιά φορά να μας βλέπουν, και όταν ρωτήθηκαν τι θα θέλανε για το καινούργιο σχολείο είπαν να πάμε και εμείς μαζί τους.
Την τελευταία μέρα στο Μικρό Δέντρο κάναμε ότι κάνουμε κάθε μέρα. Παίξαμε, δουλέψαμε, συζητήσαμε, φροντίσαμε τους εαυτούς μας τους άλλους και το περιβάλλον. Καμία διάθεση να διακόψουμε την καθημερινότητα μας για κάποια άλλου είδους γιορτή αποχαιρετισμού.
Όμως εκεί γύρω στη μία το μεσημέρι ξεκίνησε μια πρωτοβουλία από κάποια παιδιά. Ξαφνικά ανασκουμπώθηκαν, έβαλαν ποδιές, πήραν σκούπες, σφουγγαρίστρες και ξεσκονιστήρια και άρχισαν να καθαρίζουν. Οι ντουλάπες τις αποθήκης ανοιγόκλειναν συνεχώς και βγάλαν καινούργια χαρτιά, χαρτόνια, ξυλομπογιές, τέμπερες, πηλό κ.τλ. Τα παιδιά ρχισαν να τοποθετούν τα υλικά με προσοχή στη θέση τους στις ραφιέρες. Οι συνοδές αναρωτιόμασταν τι συμβαίνει, τι έπαθαν ξαφνικά. Τα παιδιά ετοίμαζαν το σχολείο θαρρείς και θα ξαναρχόμασταν αύριο ή θαρρείς και είχαμε καλεσμένους. Δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Αρχίσαμε λοιπόν και εμείς να μαζεύουμε και να τακτοποιούμε το σχολείο και όταν τελειώσαμε τους ρωτήσαμε γιατί ετοιμάσανε το σχολείο, αφού σήμερα είναι τελευταία μέρα. Η Ε. 5 χρ. μας κοιτά με ύφος “τι δεν καταλαβαίνετε” και απαντά: “Μα τον Σεπτέμβριο μπορεί να μην έρθουμε εμείς, αλλά θα έρθουν καινούργια παιδιά και θέλουμε να βρουν το σχολείο όπως το βρήκαμε εμείς”. Η φωνή της Μ. 5χρ. ακούστηκε από το εργαστήρι των εικαστικών “Δεν αλλάξαμε χαρτιά στο καβαλέτο” και βουρ! όλες στην αποθήκη για να φέρουν άσπρα χαρτιά.
Σ’ ένα ελεύθερο σχολείο που εμπνέεται από το όραμα μιας ελεύθερης κοινωνίας, που βασίζεται στην αλληλοβοήθεια, την συνεργασία, την αυθεντική επικοινωνία και την ατομική αυτονομία στην συλλογική συμβίωση, η πίστη στον άνθρωπο πηγάζει από την εφικτότητα αυτής της ουτοπίας. Κι ίσως γιατί είμαστε λιγάκι ανυπόμονες και δεν μπορούμε να περιμένουμε μια μελλοντική ελεύθερη κοινωνία, την φανταζόμαστε στο τώρα. Κι αν αυτό δεν λέει και πολλά, η φαντασία για μας δεν ορίζεται ως πλάνη,και ονειροπόλημα, αλλά ως την βασική κινητήριο δύναμη με πυρήνα την επιθυμία.
Τα παιδιά του Μικρού Δέντρου ετοίμασαν την επόμενη μέρα για τους επόμενους και τις επόμενες. Τι πιο ωραία υποδοχή!
Εις το επανιδείν