Στο Μικρό Δέντρο επιθυμούμε να υπάρχει ένας χώρος συνεργασίας και
επικοινωνίας με το ‘έξω’. Προσπαθούμε να φτιάξουμε μια σχολική κοινότητα, που
να περιλαμβάνει ένα δίκτυο σχέσεων και μοιράσματος. Η παιδαγωγική σαν ένα
μέσο ανταλλαγής ιδεών και μάθησης. Η κατάκτηση της γνώσης μέσα από το βίωμα
και όχι την αναπαραγωγή. Προσπαθώντας να προσεγγίσουμε την δημιουργία ενός
ανοιχτού σχολείου, δεχτήκαμε διάφορες επισκέψεις αλληλέγγυων φοιτητών,
δασκάλων αλλά και μαθητών την χρονιά που μας πέρασε. Αυτή η διαδικασία
ανατροφοδότησε όλη την κοινότητα μας, και έδωσε χώρο να εκφραστούν
προβληματισμοί, αλλά και να εμπλουτιστεί η πρωινή καθημερινότητα. Με την
ατομική εμπλοκή του καθενός/μια ενδυναμώνεται η συλλογικότητα και χτίζεται
σιγά σιγά το σχολείο της κοινότητας.
Η Μ. φοιτήτρια και εργαζόμενη στον τομέα της εκπαίδευσης, διάλεξε να κάνει μια
εργασία για τον ρόλο των εικαστικών στο σχολείο. Έτσι, λοιπόν επισκέφτηκε
αρκετές φορές το σχολείο, και στο τέλος μέσα από την συνεργασία, έκανε μια
λεπτομερή καταγραφή των εικαστικών δράσεων των παιδιών στο δωμάτιο των
εικαστικών αλλά και έξω από αυτό. Στο χώρο των εικαστικών το παιδί πρακτικά
μπορεί να γνωρίσει και να εξασκήσει διάφορες τεχνικές, να εκθέσει τα έργα του, να
διαβάσει βιβλία με τις βιογραφίες των ζωγράφων, να εμπνευστεί από πίνακες
ζωγραφικής, και να γνωρίσει κινήματα τέχνης. Από την μεριά των συνοδών δεν
προωθείται κάποιο κατευθυνόμενο πρόγραμμα, αλλά προτεινόμενες
δραστηριότητες και project που αναδύονται μέσα από τα ενδιαφέροντα των
παιδιών, τα ερεθίσματα που ‘έρχονται’ από το σπίτι, αλλά και από το προσωπικό
στιλ της καθεμιάς.
Η τέχνη βοηθάει τα παιδιά να γνωρίσουν τους εαυτούς τους και τους άλλους και να
κατανοήσουν τη μοναδικότητα τους. Επιτρέπει στα παιδιά να εκφράσουν χωρίς
λέξεις αντικείμενα, ιδέες, ανθρώπους, μέρη, εμπειρίες, γεγονότα και αισθήματα.
Πολλές φορές το παιδί δεν είναι σε θέση ή δεν θέλει να συζητήσει συναισθηματικά
θέματα ή αισθήματα για τον εαυτό του, την οικογένεια ή τους φίλους του. Η τέχνη
επιτρέπει την έκφραση αυτών των συναισθημάτων και των φόβων. Δίνει στα παιδιά
την ευκαιρία μέσω της φαντασίας να εκφράσουν αυτό που δεν μπορεί να συμβεί
στην πραγματικότητα. Ως δημιουργός το άτομο συνθέτει τον δικό του προσωπικό
πολιτισμό, είτε αυτό σημαίνει αισθητική είτε εξέλιξη, ταυτότητα, αντίληψη, τόπο,
μνήμες και έπειτα από το σύνολο προκύπτει ο συλλογικός πολιτισμός. Ελπίζουμε να
θεωρείται αυτονόητο ότι δεν έχουμε την παραμικρή προσδοκία να κάνουμε τα
παιδιά μικρούς Βαν Γκογκ, μικρούς Ρεμπώ ή μικρές Ισιδώρες Ντάνκαν ή έστω να
αξιολογήσουμε τα έργα τους με βάση οποιαδήποτε καλλιτεχνική αρτιότητα. Το
παιδί γεννιέται με την ικανότητα να μπορεί να χτίζει τον εαυτό του. Εμείς ας
φροντίσουμε να βρίσκει τις αναγκαίες συνθήκες και τα απαραίτητα υλικά για να
υψώσει το οικοδόμημα του ολοκληρωμένου, ευτυχισμένου ανθρώπου.
(Παιδαγωγικό Πλαίσιο 2014, Τέχνη και δημιουργική έκφραση)
“Η τέχνη παύει να είναι ένα χομπίστικο ενδιαφέρον με το ποίο ασχολούνται οι ελίτ,
αλλά ριζώνει μέσα στην καθημερινή κουλτούρα της κοινωνίας και ένα σίγουρος
τρόπος για να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα δεν είναι παρά να το εντάξουμε σε
μια εκπαιδευτική διαδικασία” (Αdorno,1984).
Για να διαβάσετε την εργασία πατήστε εδώ